Een Wandeling

Het zal je niet verrassen dat ik van reizen hou. Maar voor iemand met zo'n passie voor het ontdekken van de wereld, heb ik soms maar weinig reden waarom ik een bepaald land wil bezoeken.

Bijvoorbeeld Peru, daar wil ik al jaren heel graag naartoe. Waarom? Geen idee. Ik weet (nog) niet veel over Peru, maar op één of andere manier trekt het me gewoon. Hetzelfde heb ik met Nieuw-Zeeland, Kazachstan, Namibië (en Portugal, maar laat me er niet mee beginnen - ik maak mijn man gek als hij over die plek praat.)

Met Marokko was het net zo. Daar wilde ik ook altijd al graag heen, al wist ik er bijna niets van. Toen ontmoetten we vrienden die naar Marokko zouden afreizen en natuurlijk zei ik dat ik ze daar wilde ontmoeten!

Op Oud Jaars dag vlogen we van Athene naar Marrakech en binnen een paar dagen bevonden we ons in een bus naar Essaouira - een authentiek en ontzettend charmant vissers dorpje vol leven, kleur, eten en goede surf.

Op een ochtend stond ik vroeg op om de stad te ontdekken voordat deze helemaal was ontwaakt. Al slenterend vond ik een prachtige muur die uit een sprookje leek te zijn geslopen, waar hij het grote kasteel had beschermd. De opkomende zon scheen zo prachtig op de muur dat ik aan de overkant van de straat ging staan, wetende dat er elk moment iemand langs zou komen die de scene interessant zou maken.

Maar, zo bleek, het was een trage ochtend - er kwam maar weinig voorbij. Een enkele motor en een fiets, maar niet veel anders. Misschien vandaag niet de dag?...

Mezelf afvragende of ik misschien verder moest lopen op zoek naar een ander plaatje, zag ik een man in zijn traditionele djellaba aankomen lopen. Ik wist direct dat dit het zou zijn. En alsof hij wist dat ik daar aan de andere kant van de straat stond, liep hij zo dicht langs de muur dat zijn schaduw er perfect overheen viel - een prachtig schot!

Ik zie er naar uit om weer af te reizen naar Marokko en opnieuw overweldigd te worden door zijn gastvrijheid, kleur, geur en decors.

You can purchase this photoprint: